عجیب حکایتی است! “عزیز” ترین ها – حسین(ع) و یوسف(ع) -

از “گودال” و “چاه” به آسمان عزت رسیده اند . . .

گویند که در روز قیامت علمدار شفاعت زهراست

علم فاطمه دست قلم عباس است

دست من گیر که این دست همان است که من سال ها از غم هجران تو بر سر زده ام ..

السلام علیک یا

اباعبدالله
 
خواب بودم، خواب دیدم مرده ام

بی نهایت خسته و افسرده ام

تا میان گور رفتم دل گرفت
قبر کن سنگ لحد را گل گرفت

روی من خروارها از خاک بود
وای، قبر من چه وحشتناک بود!

بالش زیر سرم از سنگ بود
غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود
 
 
هر که آمد پیش، حرفی راند و رفت
سوره ی حمدی برایم خواند و رفت
 
   خسته بودم هیچ کس یارم نشد

زان میان یک تن خریدارم نشد
 
   نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی

ترس بود و وحشت و دلواپسی


ناله می کردم ولیکن بی جواب
تشنه بودم، در پی یک جرعه آب

آمدند از راه نزدم دو ملک
تیره شد در پیش چشمانم فلک

یک ملک گفتا: بگو دین تو چیست؟
دیگری فریاد زد: رب تو کیست؟

گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود
لرزه بر اندام من افتاده بود!

هر چه کردم سعی تا گویم جواب
سدّ نطقم شد هراس و اضطراب

از سکوتم آن دو گشته خشمگین
رفت بالا گرزهای آتشین
 
   قبر من پر گشته بود از نار و دود
بار دیگر با غضب پرسش نمود:
 
   ای گنه کار سیه دل، بسته پر
   نام اربابان خود یک یک ببر


گوئیا لب ها به هم چسبیده بود
گوش گویا نامشان نشنیده بود

نامهای خوبشان از یاد رفت
وای، سعی و زحمتم بر باد رفت

چهره ام از شرم میشد سرخ و زرد
بار دیگر بر سرم فریاد کرد:

در میان عمر خود کن جستجو
کارهای نیک و زشتت را بگو

هر چه می کردم به اعمالم نگاه
کوله بارم بود مملو از گناه

کارهای زشت من بسیار بود
بر زبان آوردنش دشوار بود
 
   چاره ای جز لب فرو بستن نبود
گرز آتش بر سرم آمد فرود

محبت حسین علیه السلام از کیمیا بالاتر است ،

چه اینکه کیمیا مس را تبدیل به طلا می کند؛

و محبت حسین علیه السلام ذغال وجود و قلب سیاه را تبدیل به چیز بسیار با ارزشی که قیمتی برایش متصور نیست ...